تولید فیلم ها و پوشش های خوراکی(1) به دلیل اصرار و تمایل مشتریان بر خریداری محصولاتی که تازگی و طراوت خود را حفظ کرده اند، به شدّت افزایش یافته است. البته در این افزایش تولید، تأثیر مستقیم این پوشش ها در بهبود ظاهر محصولات و فروش بیش تر آن ها نیز نقش به سزایی داشته است. از این مواد در حقیقت به عنوان راه حلی برای تاریخ مصرف کوتاه برخی محصولات نیز استفاده می شود.]1[ در ارتباط با واژه ی" لفاف خوراکی" و مفهوم آن با دو دسته از واژه ها سر و کار داریم. نخست واژگانی که بیانگر قطر لایه پوشش داده شده هستند و دوم واژگان مرتبط با چگونگی تجزیه شدن ترکیبات پوشش دهنده می باشد. اصطلاحات نوع نخست، پوشش(2)] 16[، لفاف و پوسته(3) [17] و اصطلاحات نوع دوم، خوراکی و غیر خوراکی، زیست کافت(4) و غیر زیست کافت [13،5] را شامل می شوند. ترکیب دو به دوی دسته واژگان ذکر شده، انواع حالات ممکن در پوشش دهی مواد غذایی را به دست می دهد. ترکیبات غیر زیست کافت قابلیت تجزیه شدن در محیط را ندارند. ترکیبات زیست کافت ممکن است خوراکی یا غیر خوراکی باشند. مواد زیست کافت غیر خوراکی توسط انسان قابل خوردن نیستند به عبارت دیگر به چرخه زیستی برنمی گردند. ترکیباتی که برای سلامتی انسان مضر نیستند و به قصد مصرف وی طراحی و ساخته می شوند، خوراکی نام دارند. ترکیبات خوراکی از نقطه نظر تجزیه شدن در دستگاه گوارش ممکن است هضم پذیر یا هضم ناپذیر باشند. از نظر ضخامت مواد پوشش داده شده بر سطح غذا، واژه ی پوشش، واژه ای کلی است که به هر گونه پوشش ایجاد شده اطلاق می گردد.]14[ "پوسته"، پوششی یکنواخت و یکپارچه با قطر محدود است[15] و لفاف، پوشش های نازک در حد میکرومتر را شامل می شود. هنگامی که لفاف های خوراکی در پوشش دادن اجسام با ابعاد میکروسکوپی(5) نظیر سلول های باکتری ها به کار برده می شوند، ریز لفاف و فرایند را ریز درون پوشانی می نامند. در مقابل واژه ی ریز لفاف، واژه درشت لفاف قرار دارد.[6] امروزه در بسته بندی مواد غذایی، لفاف های خوراکی در بسیاری از موارد به طور کامل جایگزین لفاف های پلیمری و سنتزی(6) شده اند. [7] از آن جمله می توان به پوشش دادن انواع این لفاف ها بر سطح فراورده های غذایی مانند فراورده های لبنی، شکلات، غلّات صبحانه ای و نظایر آن ها اشاره کرد.
)